Het noorder eiland doorkruist
20 november 2017 - Wellington, Nieuw-Zeeland
Sinds mijn vorige verslag, alweer meer dan 2 weken geleden, heb ik veel plaatsen op het noorder eiland bezocht, veel gezien, veel gewandeld en af en toe gefietst het weer was meestal goed (half bewolkt en zon), maar een paar dagen regenachtig; wel meestal veel, vaak koude, wind, dus grote verschillen (gevoelstemperatuur) tussen schaduw en zon; vaak kleding aan en weer uit trekken dus.
Van Coromandel Peninsula (oostkant) ben ik naar Waitomo, in het westen, ten zuiden van Hamilton, gereden. Ik wilde onderweg nog een deel van de Hauraki Rail Trail fietsen, maar het regende steeds, dus heb er maar een wandeling (met paraplu) door de Karangahake Gorge bij Paeroa van gemaakt. De dag erna was ook regenachtig, dus een prima dag om de Waitomo Caves te bekijken: schitterende formaties van stalagmieten en -tieten en de duizenden 'glowworms' (eigenlijk zijn het larven van muggen) in totale duisternis en stilte waren zeer indrukwekkend (net een sterrenhemel). Van Waitomo naar Rotorua en de 'Thermal Valley', centraal op het noorder eiland, waar ongelooflijk veel geothermische activiteit is en waar het wemelt van de warmwater-, sulfaat- (constant een lucht van rotte eieren) en kokende modderbronnen, geisers e.d. Enkele parken bekeken en die van Waiotapu was wat mij betreft het mooist, alhoewel erg gecultiveerd en toeristisch (heel anders dan het pure en ruwe landschap in IJsland, waar ik vorig jaar met Josien was).
Vervolgens naar Taupo, waar ik de trail naar de Huka Falls en een deel van de Great Lake Trail heb gefiets. Zuidelijk van
Lake Taupo ligt het beroemde Tongariro National Park rond de vulkaan Ruapehu, waar je ni nog steeds kon skiën. Ik heb daar 2 nachten op de camping in het bergdorpje Whakapapa gestaan en ben 's ochtends pm 6 uur met een shuttle afgezet om de Tongariro Crossing te lopen: 20km door een schitterend vulkanisch landschap, tussen de kraters en kratermeren. Helaas trok de lucht helemaal dicht toen we net boven waren, dus een deel van het uitzicht heb ik gemist. Maar het was een schitterende tocht en omdat we vroeg vetrokken, waren we mooi 'voor de meute uit' (op een mooie dag duizenden wandelaars, het hele jaar door).
Van Tongariro weer westwaarts naar een andere vulkaan, de Mount Taranaki (oftewel Mount Egmont), die oprijst uit een totaal vlakke omgeving (kijk maar eens op Google Earth). Ook daar nog veel ijs en sneeuw en bovendien de top in de wolken, dus edn wandeling naar de krater zat er niet in, helaas. Door naar de Whanganui River, waar ik een prachtige tocht met een jetboot over de rivier (32km) heb gemaakt, gecombineerd met een wandeling naar de Bridge To Nowhere, in 1936 gebouwd om het gebied te ontsluiten voor de 'settlers', die daar waren begonnen het land te ontginnen. Het is echter nooit voltooid, omdat het gewoonweg niet lukte er een bestaan op te bouwen. De dag erna heb ik er nog een deel van de Mountains To The Sea Trail gefietst, over het pad dat ooit bedoeld was als weg naar de Bridge To Nowhere.
Daarna zuidelijk richting Wairarapa: een dag gefietst bij Palmerston North, het Pukaha Wildlife Centre bezocht (o.a. reusachtige palingen, die ik ook bij de Bridge To Nowhere had gezien) en Stonehenge Aotearoa bekeken (gebouwd in 2005 en gebaseerd op de sterrenkunde van Egyptenaren en Polynesiers; zeer interessant). Uiteindelijk langs Lake Wairarapa helemaal naar de zuidkust, een schitterend en zeer afgelegen gebied. Toen ik bij Ocean Beach op een gravelpad uiteindelijk voor een riviertje stond ben ik met mijn huurautootje maar niet verder gereden ;-). Om bij Cape Palliser te komen moest ik eerst een heel eind terug (noordwaarts) om de rivier te kunnen oversteken. Vandaar was het nog 50km naar de kaap, waar ik uiteraard de 250 treden naar de vuurtoren heb geklommen en de zeehonden heb gezien, die daar spelen in het water en zonnebaden op d e rotsen. Onderweg gewandeld naar de Putangirua Pinnacles en daar heb ik die nacht ook gekampeerd; ik hoopte op een magnifieke zonsondergang, maar helaas kwam de bewolking opzetten.
Nu ben ik in Wellington en heb hier 2 dagen om de stad te bekijken. Vanochtend de huurauto ingeleverd en woensdag ga ik met de ferry naar Picton op het zuidereiland. Vandaar probeer ik het weer op de fiets.
Van Coromandel Peninsula (oostkant) ben ik naar Waitomo, in het westen, ten zuiden van Hamilton, gereden. Ik wilde onderweg nog een deel van de Hauraki Rail Trail fietsen, maar het regende steeds, dus heb er maar een wandeling (met paraplu) door de Karangahake Gorge bij Paeroa van gemaakt. De dag erna was ook regenachtig, dus een prima dag om de Waitomo Caves te bekijken: schitterende formaties van stalagmieten en -tieten en de duizenden 'glowworms' (eigenlijk zijn het larven van muggen) in totale duisternis en stilte waren zeer indrukwekkend (net een sterrenhemel). Van Waitomo naar Rotorua en de 'Thermal Valley', centraal op het noorder eiland, waar ongelooflijk veel geothermische activiteit is en waar het wemelt van de warmwater-, sulfaat- (constant een lucht van rotte eieren) en kokende modderbronnen, geisers e.d. Enkele parken bekeken en die van Waiotapu was wat mij betreft het mooist, alhoewel erg gecultiveerd en toeristisch (heel anders dan het pure en ruwe landschap in IJsland, waar ik vorig jaar met Josien was).
Vervolgens naar Taupo, waar ik de trail naar de Huka Falls en een deel van de Great Lake Trail heb gefiets. Zuidelijk van
Lake Taupo ligt het beroemde Tongariro National Park rond de vulkaan Ruapehu, waar je ni nog steeds kon skiën. Ik heb daar 2 nachten op de camping in het bergdorpje Whakapapa gestaan en ben 's ochtends pm 6 uur met een shuttle afgezet om de Tongariro Crossing te lopen: 20km door een schitterend vulkanisch landschap, tussen de kraters en kratermeren. Helaas trok de lucht helemaal dicht toen we net boven waren, dus een deel van het uitzicht heb ik gemist. Maar het was een schitterende tocht en omdat we vroeg vetrokken, waren we mooi 'voor de meute uit' (op een mooie dag duizenden wandelaars, het hele jaar door).
Van Tongariro weer westwaarts naar een andere vulkaan, de Mount Taranaki (oftewel Mount Egmont), die oprijst uit een totaal vlakke omgeving (kijk maar eens op Google Earth). Ook daar nog veel ijs en sneeuw en bovendien de top in de wolken, dus edn wandeling naar de krater zat er niet in, helaas. Door naar de Whanganui River, waar ik een prachtige tocht met een jetboot over de rivier (32km) heb gemaakt, gecombineerd met een wandeling naar de Bridge To Nowhere, in 1936 gebouwd om het gebied te ontsluiten voor de 'settlers', die daar waren begonnen het land te ontginnen. Het is echter nooit voltooid, omdat het gewoonweg niet lukte er een bestaan op te bouwen. De dag erna heb ik er nog een deel van de Mountains To The Sea Trail gefietst, over het pad dat ooit bedoeld was als weg naar de Bridge To Nowhere.
Daarna zuidelijk richting Wairarapa: een dag gefietst bij Palmerston North, het Pukaha Wildlife Centre bezocht (o.a. reusachtige palingen, die ik ook bij de Bridge To Nowhere had gezien) en Stonehenge Aotearoa bekeken (gebouwd in 2005 en gebaseerd op de sterrenkunde van Egyptenaren en Polynesiers; zeer interessant). Uiteindelijk langs Lake Wairarapa helemaal naar de zuidkust, een schitterend en zeer afgelegen gebied. Toen ik bij Ocean Beach op een gravelpad uiteindelijk voor een riviertje stond ben ik met mijn huurautootje maar niet verder gereden ;-). Om bij Cape Palliser te komen moest ik eerst een heel eind terug (noordwaarts) om de rivier te kunnen oversteken. Vandaar was het nog 50km naar de kaap, waar ik uiteraard de 250 treden naar de vuurtoren heb geklommen en de zeehonden heb gezien, die daar spelen in het water en zonnebaden op d e rotsen. Onderweg gewandeld naar de Putangirua Pinnacles en daar heb ik die nacht ook gekampeerd; ik hoopte op een magnifieke zonsondergang, maar helaas kwam de bewolking opzetten.
Nu ben ik in Wellington en heb hier 2 dagen om de stad te bekijken. Vanochtend de huurauto ingeleverd en woensdag ga ik met de ferry naar Picton op het zuidereiland. Vandaar probeer ik het weer op de fiets.
Daar moet je (straks) wat mee gaan doen!
Hou je haaks.