A brutal climb indeed!
24 juli 2017 - Osoyoos, Canada
De afgelopen dagen geen bereik op de campgrounds, dus kon ik niet bloggen. Nu de schade maar even inhalen. Annemiek wees me erop, dat mijn verhalen in het verslag van de tryout terecht komen, maar ik heb nog niet uitgevonden hoe ik dat via de app goed kan inrichten, dus ga eerst zo maar even door.
Vanuit Rolley Lake ben ik inderdaad naar Hope gefietst: 100km, maar goed te doen; wel wat klimmen en dalen, vooral in het begin, maar beperkte hoogteverschillen. Prachtig weer en mooie omgeving; soms drukke delen op de highway, maar meestal viel het mee. Overal fruit langs de weg, dus een bakje heerlijke blueberries gescoord; helaas kan ik niet veel meenemen.
In Hope eerst bij de Tourist Information langs gegaan om advies te vragen over de vervolgroute: Fraser Valley is weliwaar open, maar raden ze af voor fietsers vanwege de rook. Dan wordt het dus de zuidkant via de Crowsnest Highway (3).
Wat voedsel gekocht en naar Coquihalla campground gegaan, waar gelukkig nog een plekje vrij was: kostte wel even meer dan 40 dollar en dat voor 'oude meuk' en douches, waarvoor je moet betalen.
Zaterdagochtend werd ik wakker met regen, dus behelpen qua ontbijt (water koken met regenjack aan en snel weer de tent in om te eten). De ten zeiknat ingepakt en toen ik vertrok was het nagenoeg droog. Nog even langs de bakker en toen op naar de 'brutal climb', zoals Eric de Crowsnest Hwy noemde. En hij heeft gelijk! Na het eerste kwart sloeg de twijfel toe of ik die 70km omhoog wel in een dag kon halen, zo langzaam ging het. Op een parkeerplaats trof ik Kevin ui Toronto, die net als ik donderdag uit Vancouver is vertrokken; hij is nog vol vertrouwen, terwijl hij een half uur eerder uit Hope is vertrokken, en dat sterkt mij. Een wat vlakker gedeelte hebben we samen gefietst, maar ik klom sneller, dus afgesproken elk ons eigen tempo te rijden en degene die het eerst boven is probeert een kampeerplek voor ons beiden te vinden. Inmiddels was de zon doorgebroken en werd het behoorlijk heet. Nergens water te krijgen, dus toen ik eindelijk boven was had ik de hele voorraad drinken (bijna 3 liter) schoon op. Er was nog een plek vrij op Coldspring campground in Manning Park. Tent opgezet en een briefje opgehangen voor Kevin. Die kwam echter pas ruim een uur later; onder het bloed, doordat hij was gevallen; gelukkig niets kapot, noch aan hem, noch aan zijn fiets. Er was een 'bear warning', dus na het eten weer een bearbag gemaakt. Bleek dat ik 1 van mijn touwen in Hope op de camping had laten hangen (als waslijn gebruikt en in de regen niet meer aan gedacht). Het werd dus een geimproviseerde bearbag.
Ondanks de hoogte (1300m), was het die nacht helamaal niet koud geweest. Weer schitterend weer, dus vroeg vertrokken (9 uur). Kevin wilde rustig aan en niet verder dan Princeton en daarna toch meer noordelijk, dus namen we afscheid. In de afdaling naar Princeton zat nog een gemene klim, maar dit ging een stuk gemakkelijker dan gisteren. In Princeton was het 37 graden en leek het wel een woestijn in de bergen; alles gortdroog en bruin; alleen de dennen zijn nog groen. Wat eten gestoord en verder via Hwy3. De eerste camping, die ik tegen kwam lag zo schitterend aan de Similkameen River, dat ik besloot daar te blijven: een prachtige plek aan de rivier met privé strand, dus meteen een bad genomen: zalig!
Vandaag (maandag) zou het weer warm worden, dus al om half 9 vertrokken richting Osoyoos. Een prachtige route, op en af door het dal, dus dat schoot lekker op. Het venijn zat echter in de staart met nog zo'n 400 hoogtemeters door een kaal gebied, inmiddels bloedheet (35 graden) en plotseling een stevige wind tegen. Ik was dus blij, dat ik in Osoyous was, maar de camping op een landtong in het meer, die ik voor ogen had was bomvol (ook geen euimte om nog ergens te delen). Navraag bij de TI leerde dat er nog 1 kamer in een b&b verderop beschikbaar was à bijna 200 dollar (zeer gangbare prijs daar volgens de dame). Er waren echter nog een paar commerciele campings, waar mogelijk plek zou kunnen zijn. Nu een plekje bemachtigd in Brookvale Holiday Resort; weer ruim $40, 'hutje mutje' en oude meuk, maar ik had geen zin om verder te zoeken; wel vlak aan het meer en strand.
Het doet me hier aan het Gardameer denken, qua drukte en type touristen: iexereen loopt hier rond met handdoeken en luchtbedden. Ik val wel een beetje uit de toon, ha ha.
Morgen richting Greenwood en dat begint met een zware klim, dus weer vroeg op om voor de ergste hitte boven te zijn.
Vanuit Rolley Lake ben ik inderdaad naar Hope gefietst: 100km, maar goed te doen; wel wat klimmen en dalen, vooral in het begin, maar beperkte hoogteverschillen. Prachtig weer en mooie omgeving; soms drukke delen op de highway, maar meestal viel het mee. Overal fruit langs de weg, dus een bakje heerlijke blueberries gescoord; helaas kan ik niet veel meenemen.
In Hope eerst bij de Tourist Information langs gegaan om advies te vragen over de vervolgroute: Fraser Valley is weliwaar open, maar raden ze af voor fietsers vanwege de rook. Dan wordt het dus de zuidkant via de Crowsnest Highway (3).
Wat voedsel gekocht en naar Coquihalla campground gegaan, waar gelukkig nog een plekje vrij was: kostte wel even meer dan 40 dollar en dat voor 'oude meuk' en douches, waarvoor je moet betalen.
Zaterdagochtend werd ik wakker met regen, dus behelpen qua ontbijt (water koken met regenjack aan en snel weer de tent in om te eten). De ten zeiknat ingepakt en toen ik vertrok was het nagenoeg droog. Nog even langs de bakker en toen op naar de 'brutal climb', zoals Eric de Crowsnest Hwy noemde. En hij heeft gelijk! Na het eerste kwart sloeg de twijfel toe of ik die 70km omhoog wel in een dag kon halen, zo langzaam ging het. Op een parkeerplaats trof ik Kevin ui Toronto, die net als ik donderdag uit Vancouver is vertrokken; hij is nog vol vertrouwen, terwijl hij een half uur eerder uit Hope is vertrokken, en dat sterkt mij. Een wat vlakker gedeelte hebben we samen gefietst, maar ik klom sneller, dus afgesproken elk ons eigen tempo te rijden en degene die het eerst boven is probeert een kampeerplek voor ons beiden te vinden. Inmiddels was de zon doorgebroken en werd het behoorlijk heet. Nergens water te krijgen, dus toen ik eindelijk boven was had ik de hele voorraad drinken (bijna 3 liter) schoon op. Er was nog een plek vrij op Coldspring campground in Manning Park. Tent opgezet en een briefje opgehangen voor Kevin. Die kwam echter pas ruim een uur later; onder het bloed, doordat hij was gevallen; gelukkig niets kapot, noch aan hem, noch aan zijn fiets. Er was een 'bear warning', dus na het eten weer een bearbag gemaakt. Bleek dat ik 1 van mijn touwen in Hope op de camping had laten hangen (als waslijn gebruikt en in de regen niet meer aan gedacht). Het werd dus een geimproviseerde bearbag.
Ondanks de hoogte (1300m), was het die nacht helamaal niet koud geweest. Weer schitterend weer, dus vroeg vertrokken (9 uur). Kevin wilde rustig aan en niet verder dan Princeton en daarna toch meer noordelijk, dus namen we afscheid. In de afdaling naar Princeton zat nog een gemene klim, maar dit ging een stuk gemakkelijker dan gisteren. In Princeton was het 37 graden en leek het wel een woestijn in de bergen; alles gortdroog en bruin; alleen de dennen zijn nog groen. Wat eten gestoord en verder via Hwy3. De eerste camping, die ik tegen kwam lag zo schitterend aan de Similkameen River, dat ik besloot daar te blijven: een prachtige plek aan de rivier met privé strand, dus meteen een bad genomen: zalig!
Vandaag (maandag) zou het weer warm worden, dus al om half 9 vertrokken richting Osoyoos. Een prachtige route, op en af door het dal, dus dat schoot lekker op. Het venijn zat echter in de staart met nog zo'n 400 hoogtemeters door een kaal gebied, inmiddels bloedheet (35 graden) en plotseling een stevige wind tegen. Ik was dus blij, dat ik in Osoyous was, maar de camping op een landtong in het meer, die ik voor ogen had was bomvol (ook geen euimte om nog ergens te delen). Navraag bij de TI leerde dat er nog 1 kamer in een b&b verderop beschikbaar was à bijna 200 dollar (zeer gangbare prijs daar volgens de dame). Er waren echter nog een paar commerciele campings, waar mogelijk plek zou kunnen zijn. Nu een plekje bemachtigd in Brookvale Holiday Resort; weer ruim $40, 'hutje mutje' en oude meuk, maar ik had geen zin om verder te zoeken; wel vlak aan het meer en strand.
Het doet me hier aan het Gardameer denken, qua drukte en type touristen: iexereen loopt hier rond met handdoeken en luchtbedden. Ik val wel een beetje uit de toon, ha ha.
Morgen richting Greenwood en dat begint met een zware klim, dus weer vroeg op om voor de ergste hitte boven te zijn.
Hartelijke groeten van Jelle en Froukje