De Rockies verlaten, de tank bijna leeg

Mijn vorige verhaal is inmiddels al bijna een week geleden. De dagen zijn te kort en op de natuur campgrounds vaak geen bereik.
Donderdag 3 augustus ben ik noodgedwongen door de bosbranden verder gefietst door het brede dal van de Columbia River naar Golden, een rit van ruim 100km, maar goed te doen, op en af door het dal. Een prachtig dal, maar door de smog waren de bergen eromheen nauwelijks zichtbaar. Ook aan de ademhaling kon ik het goed merken, dus een paar zeer ongezonde dagen gehad. En alles onder het grijze stof (door de droogte, maar ook as). Golden is een leuk stadje met een prima bierbrouwerij ;-) en ook op de campground was het gezellig op de tentsite, die ik met 3 jonge stellen deelde. Alleen de muskieten waren hier zeer agressief.
Vrijdag ben ik over highway1 naar Yoho Valley gefietst; een relatief korte rit, maar met vooral in het begin een pittige klim. Langs de weg steeds prachtig uiticht op de Kicking Horse River, beneden in het dal. Het voordeel van de fietser is, dat die bijna overal even kan stoppen om van het uitzicht te genieten en een foto te maken, terwijl de automobilist het moet hebben van de schaarse parkeerplaatsen, waarvoor ze soms zelfs in de rij moeten staan.
Toen ik om de bergkam heen reed was de smog ineens verdwenen en zag ik weer blauwe lucht en enorme bergmassieven; wat een geluk! Bij de ingang van Yoho NP even naar de campgrounds geïnformeerd en dat beloofde niet veel goeds: op één na was alles al vol (om 10 uur 's ochtends!) en ook de laatste begon al aardig vol te lopen. Doorfietsen dus! Rond 12 uur was ik er en inderdaad, helemaal vol. Een ouder echtpaar, dat net een tentje had neergezet en op pad wilde gaan, wilde wel delen, dus ik was weer gered. 's Middags ben ik op de fiets, lekker zonder bepakking, Yoho Valley in gereden naar de Takakkaw Falls: prachtig maar erg druk. Maar als je een stukje wandelt, dan zie je bijna niemand meer.
Zaterdag vroeg vertrokken naar Lake Louise om niet weer voor de dichte deur te staan. Een korte rit van 30km, maar nog wel wat klimmen. Daar wilde ik 2 nachten blijven, om 's middags met de shuttle bus nar Louise Lake te gaan en de volgende dag op de fiets (zonder bagage) naar Bow Summit en Peyto Lake. Halve rust, zullen we maar zeggen. Ik was om 10 uur al bij de campground, maar alles was vol (uitsluitend reserveringen) en op de overflow mochten geen tenten staan, omdat beren enkele keren tenten hadden bezocht (om de sites zelf staat een electrisch hek, maar niet om de overflow). Ik werd gewoon weggestuurd ('zoek het maar uit). De man bij de TI raadde me aan een klacht in te dienen, omdat hij het ook absurd vond dat er geen 'first come, first serve' plaatsen meer zijn en dat er geen rekening wordt gehouden met fietsers, die minder mobiel zijn dan automobilisten. Hij verwees me naar campground Protection Mountain, 17km verderop. Ik had geen keus, dus daar maar heen gefietst, na eerst enkele (hele dure) boodschappen in Lake Louise te hebben gedaan. Tent opgezet en weer op de fiets terug. Ik kon gelukkig meteen instappen in de shuttle bus. Bij Louise Lake was het absurd druk, maar na een wandeling van een half uur naar de andere kant van het meer was het goed te doen. Een schitterend meer en omgeving. Na de bus terug naar het dorp weer op de fiets naar de camping 17 verderop, dus alet al toch nog 80km gefietst.
Zondag zonder bepakking naar Bow Summit, maar ook nu weer 2x 17km extra, dus totaal 120km en dus weer een pittige dag. Maar wat voor dag? Strak blauwe lucht en kraakhelder, dus beter kon niet. Het klimmen zonder bepakking was 'een makkie' en ik genoot iedere meter van het adembenemende utizicht vanaf de Icefields Parkway. Op Bow Summit was het weer razend druk, dus weer een plekje verderop opgezocht en heerlijk zitten lunchen op een rots met uitzicht op Peyto Lake en de gletsjer. Toen ik net weer op de fiets was gestapt voor de terugweg, in het steile stukje afdaling richting Icefields Parkway, vloog echter de stuurhouder met mijn telefoon eraf; ik hoorde hem met een gangetje van 50km/h op het wegdek vallen. Dus vol in de remmen en terug klimmen om hem te pakken, voordat er een auto overheen zou rijden (als hij tenmiste door de val al niet aan gruzelementen was). Ik kon hem echter nergens vinden en door de hoge snelheid wist ik ook niet precies waar het was gebeurd. Ik ben de bermen met stenen en struikjes wel 5 keer door geweest en heb een stuk of 10 mensen gevraagd te helpen zoeken. Uiteindelijk vond de vrouw van Gary Dusseldorp (voormalig ijshockyer van GIJS Groningen; ook nog gespeeld ten Feenstra Flyers met Lary van Wieren en Jack de Heer) hem in de berm, zo'n beetje op het punt waar ik was gekeerd. Hij was dus mijn hele remweg met me mee gevlogen! En wonder boven wonder was alleen het venster van de houder beschadigd en de telefoon nog heel. My lucky day! Deze dag trouwens mijn eerste beer-ontmoetingen: om 8 uur al een beer, die een paar keer de weg overstak en 's middags op de terugweg een moeder beer met 2 jongen, die op hun gemak in de berm bessen zaten te eten. Maar ik voelde me niet op mijn gemak, want als fietsen ben je erg kwetsbaar; gelukkig kon ik achter een rij auto's langs passeren.
Gisteren, maandag, ben ik naar Canmore gefietst, een rit van maar 65km. Dus had ik mooi de tijd om onderweg Johnston Canyon te bezoeken. Ik was er al om 10 uur en toen was het al druk, maar toen ik om 12 uur weg ging, waren alle 3 (grote) parkeerplaatsen vol en stond er langs de weg eencrij auto's van bijna een kilometer. Kun je nagaan wat voor file je dan in zo'n smalle kloof krijgt (ik moest al in de rij om een foto te kunnen maken).
Vandaag van Canmore naar Calgary door de Kananaskis de Rockies uit gefietst. 120km op en neer, dus de tank is nu wel leeg en ik geef me lekker een dagje neer in de stad en verblijf 2 nachten in een hostel. Al even heerlijk gedoucht en de was gedaan (het was maar goed, dat ik in mijn eentje in een tentje bivakkeerde).
Al bijna 1700km en meer dan 10.000 hoogtemeters op de teller. Morgen lekker te voet Calgary verkennen en overmorgen op naar de praries....